در تفسیر المیزان و الدرّ المنثور، به نقل از بسیاری از کتب حدیث، در شأن نزول آیات “إفک” یعنی آیه یازدهم تا بیستم سوره نور، در شرح این جریان از عایشه روایت شده که گفته: “…ما برای قضای حاجت فقط شب‌ها از شهر بیرون می‌رفتیم. چون در آن زمان توالت نزدیک خانه نداشتیم و از ساختن آن نزدیک منزل کراهت داشتیم و وضع ما در این امر مانند عرب‌های سابق بود …”
توجه به این امر در تفسیر آیه وضو که شستن پا منظور بوده یا مسح کشیدن بر پشت آن بسیار مؤثر است. چون توالت کردن در غیر توالت و در جایی که زیر پا گود نباشد معمولا به ترشح کردن ادرار به پاها منجر می‌شود و در وقت شستن مسلما به پاها ترشح می‌شود. بنا بر این دستور به شستن پاها بسیار واقع بینانه تر از دستور مسح بر پشت پاها بوده. به احتمال قریب به یقین دستور اولی همین بوده و بعد که توالت ساخته شده و موضوع ترشح به پاها منتفی شده، به مسح بر پشت پاها اکتفا شده که تقریبا جنبه سمبلیک پیدا کرده است.
